izabunny

nie pokonam swego ciała jego zdradliwych krągłości niepotrzebnych kantów wydłużonych proporcji nie wzniosę się nad nie nawet najlżejszymi i najbardziej górnolotnymi słowami metaforami lekkimi jak pierze rozrzucane wiosną przez wiatr nie zmienię go marzeniami wstydem łamiącym całość wysiłku czyniąc czy próbując też nic nie osiągnę kości łamią się pod zbytnim naciskiem mięśnie wiotczeją bez jakiegokolwiek w górę i w dół kości skóra włosy w